Ne biliyorsun ki sen hayatında?
Biraz siyah biraz beyaz olsa,
Yüzünde dört çizgi devamlı dursa,
Duvarlar yıkılıyorsa arkanı yasladığında,
Kalkıp tutunursun gözlerindeki ışığa.
Felek de vuracaktır seni bir kıyıya.

Telaşlı telaşlı yarınlaşırken,
Meydan okuyorsundur yalnızlığa.
Geçen günlerine birer damla biriktirirken,
Saklanıyorsundur güler yüzlü yaşlılığa.
Kendinden sebepsiz çekip giderken,
Kızıyorsundur başkalarının seni aramayışına.

Kalacak yerim yoldur derken,
Sana avuç açıyordur görmediklerin.
Konaklama yerinde kiracıyım derken,
Odanı seçiyorsundur bildiğin…
“Ay”a geceme ışıksın derken
“Güneş” geliyordur senin için.

Bilmezsin, bilemezsin..
Nerde kaybettiğini söyleyemediğin
Ve beklediğin sensin.
Suçlamayı kabul etmediğin,
Bir tek kendinsin.
Sen, kimsesiz bıraktığın sevgisin…